Bir, kibirin ta kendisidir, o kendisinin tek ve vazgeçilmez olduğunu zanneder. Herşeyin ondan kaynaklandığını, herşeyin ona biat ettiğini zanneder. İşte bu nedenle kendinden çok emin olduğu kadar da kendisini kandırmış olur.
Sıfır ise tam tersidir, o mütevazı bir hayat yaşar. Herseyin hiçten geldiğini ve hiçe gideceğini bilir. O, birşey olmak için hiçbirşey olunması gerektiğini, yani tüm benliği silip atmanın gerektiğini bilir. Ne kadar kendini unutursa o kadar kendisi olduğunu bir. İnsan kendini bulmak için kendinden uzaklaşması gerekir.
Bir, kendi benliğine sarılır, bir bulduğu şeyi asla geri bırakmaz. O, ne unutmasını ne de affetmesini bilir, çünkü arkasında sürekli kendi olduğunu zannettiği bir kuyruk sürükler. O kuyruğun tutsağı olmuştur artık. Kendi kurduğu hayali bir hikayenin kahramanıdır o.
Birden yeni birşey olmaz, o herşeyin kendine benzemesini ister, istedikçe de herşeyin aynı olmasını sağlayacak yöntemler kullanır. Onun vizyonu eskiye benzemektir, yeni onu sürekli korkutur ve tehdit eder. Bu nedenle yenilikçi asla olamaz.
Sıfır, her ortama ayak uydurur, çünkü onun kaybedeceği birşey yoktur. O, kendi kurduğu benlik diye bilinen hikayenin arkasına saklanma ihtiyacı duymaz. Yeni deneyim ettikçe daha çok kazanır, kazandıkça da daha çok boşalır. "Ben neyim?" diye sormaz, o "Ben ne olacağım?" diye sorar. Olan olmuştur zaten, bir daha geri gelmeyecektir, ama gelecek hep yeni şeylere gebedir.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen