Adalet kavramı insancıl bir terimdir, doğa ile hiç alakası yoktur. Doğa hiç birşeyi değerlendirmez, hiç birşey üzerine hükmetmez. Onun için ayakta kalan ayakta kalmıştır, hayatı sona eren, yok olmuştur. Yani doğa kimin ayakta kalıp kalmadığı ile ilgilenmez.
İnsan ve hayvanların durumu biraz daha değişiktir. Onlar en yakın oldukları, daha çok tanıdıklarını korumak isterler. Onlar böylece değer verirler. Değer vermekle kimin yaşaması gerektiğine, kimin ise yok olması gerektiğine karar verirler. Bu da aslında doğa kurallarına aykırıdır. İnsan ne kadar insancıl olursa o kadar da doğa kanununa aykırı gelir, çünkü o bir seçim yapmış olur.
İnsan seçim yapmakla soğuk doğa kanununa sıcaklık getirir. Doğadan baştan beri nasibini almamış olanlar bu sayede yaşama şansına sahip olurlar. Normalde hiç bir şekilde yaşama hakkına sahip olmayanlar bu sayede yaşama şansı kazanırlar. İşte bu düşünce, zayıfların da yaşama şansı olduğu düşüncesi çok insancıl bir düşüncedir. O bir nevi katı doğa kanununa karşı direniş gösteren bir düşüncedir.
Adalet duygusu zaten bu direnişten kaynaklanır. Adalet duygusu insanın insan gibi yaşama hakkını belirlemeye çalışır ki doğadan nasibini olmayanların da hayatını sürdürebilmeleri şansı doğsun. Yoksa hastalara kim bakardı? Veya engellilere kim bakardı? Onlar hiç bir katkı yapmadan toplum olanaklarından faydalanarak enerji tüketmekteler. Doğa enerjisini boşa harcayacak kadar adil değildir. Onun için ayakta kalan kalır, kalamayan bu dünyayı terk eder.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen