İlgi ve unutma üzerine (Avni baba'dan esinlenerek)

İnsan yeni şeylere ilgi gösterir. Yeni şeyler merakını sardıktan sonra onun ilgisini çeker. Yeni şeyler o kişinin o zamana kadar edindiği deneyim ile açıklanamayan şeylerdir. O terim o kişinin alfabesinde yoktur. Bu nedenle o zamana kadar deneyimlediği şeylerle karşılaştığı yeniliği açıklamaya çalışır. Açıklayıncaya kadar da ona ilgi gösterir. İlgi göstermekle tüm dikkat ona verilir.

Asıl ilginin böyle olduğu kanısındayım. Diğer taraftan insan ilişkilerinde beklenti ile ifade edilmeye çalışılan bir ilgi vardır. Bu ilgi, ilgiyi bekleyenin gururunu okşar türdendir. İlgi görmüyorum, denildiği zaman aslında kendi egosunun okşanmadığını söylemek istiyordur. Karşı taraftan egosunu kabartacak güzel sözler duymak ister. Bu ilgi midir, yoksa egoyu tatmin etmek midir, bilinmez.

Bir kaç gün önce karşılaştığım bir olayda, genç bir delikanlı hanımının kaza yaptığını anlatırken üzüntülüydü. Hanımı istemeyerek 17 yaşındaki motorsiklet sürücüsü ile kaza yapmış, gencin bacağı kırılmıştı. Kocası özür dilemek için kazazedenin ailesine özür ziyaretinde bulunmuş, karşı taraf "hoşgeldin" demedigi için de çok üzgündü. Üzülmesinin nedenini sordum, "bizim kültürümüzde "hoşgeldin" demek kültürümüzün bir parçasıdır", dedi. Asıl sorunun kültürel bir sorun olduğunu anlatmaya çalışırken kendi kendini kandırmıyor muydu? Bence üzüntüsü, beklediği şekilde karşılanmadığı için egosu zedelendiği içindi. Kalkıp, gencin ailesinin evine kadar gidip de bunun onurlandırılmaması egosunu zedelenmişti. "Egom zedelendi" diye söyleyemediği için de kültürel faktörü öne sürerek kendini rahatlamıştı. Egosunun verdiği acının karşı tarafın duyduğu açıdan daha fazla olmasını düşünmek gerçek anlamda egosunun yaptığı bir oyundur ona.

Gerçek ilgi kendini unutup yeni şeylerle ilgilenmektir. Sırf kendi egosunu tatmin etmek için beklenen ilgi ilgi değildir.