Neden kitap?

Neden insanlar bu kadar kitap yaziyor diyoruz. Neden cogu yazarlar ayni seyleri tekrarliyorlar diyoruz. Özüne bakildiginda yazarlarin anlattiklari olgular kendi kendilerini nasil tedavi ettiklerinin yoludur. Birseylerden rahatsiz olmak ve bu rahatsizliklardan kurtulma cabasi bizi yeni cözümler aramaya yönlendirir. Ama her rahatsiz olan da cözüm aramaz. Cözüme koyulanlar problemlerinin farkinda olurlar. Farkindalikla, zihin yogunluguyla kendi durumlarini irdelerler ve cesitli cözüm yollari denerler. Bu sürüveni kitap haline getirdiklerinde bu onlarin iyilesme sürüvenidir. Yapilmis deneyimler sadece kendilerine aittir. Birilerinin bunlardan birebir yararlanmasi imkansizdir. Belki o yazili deneyimler okurlar icin esin kaynagi olabilir ama asla o deneyimlerle ayni degildir.

Kitap okuyanlar edindikleri bilgileri beyinlerinin sol loblari ile algilarlar. Burada analiz sistemi, ayrimlar, siradan kisiye ait olmayan objektif bilgiler saklanmaktadir. Sag loblarda ise kisinin kendi duygulari ile deneyimledigi, özüne ait bilgiler vardir. Burasi daha bütünleyici ve birlestirici olguya sahiptir. Sol loblarla edinilen bilgi belli bir zaman sonra kisirlasir ve canliligini yitirir. Okur bu cansiz bilgileri edinir ama asla kendi özüne intikal ettiremez. Bu nedenle okudugu seyleri kendi duygulari ile hamurlamasi gerekiyor ki sol ve sag loblari bütünlessin.

Kendisinden rahatsiz kisi ilk önce "ben kimim?" sorusunu cözmek icin isin icine koyulur. Kendinin farkina varmasi ile vardigi olgulara karsi da tutumu degisir. Farkindalik o seyi isimlendirir ve her konulmus isim de o seyi evcillestirir. Iyi bir yazar kendi kendini tedavi ederken sirf kendini anlamis olmuyor, ayni zamanda diger insanlarin da ayni sürecten gectikleri icin tüm insanlari anlamis oluyor. Kendini anlamakla tüm insanlari anlamak aynidir. Kendi motiflerini bilemeyen diger insanlarin motiflerinden hic anlamaz. O halde kendinin iyi farkinda olan bir yazar, sirf kendini anlamis degildir, tüm insanligi anlamistir.